Handel suknem

Produkcja sukna odgrywała szczególną rolę w gospodarce angielskiej. Handel tą wełnianą tkaniną stanowił o pozycji Anglii na rynku zagranicznym, był bowiem jej głównym towarem eksportowym. Przepisy prawa angielskiego broniły rodzimych wytwórców tego materiału, zakazując wywozu półproduktów, czyli sukna niewykończonego, które pomimo to stanowiło większość angielskiego eksportu tekstyliów. Co więcej niewykończone materiały osiągały na rynku wyższą wartość. Spowodowane było to niską jakością angielskich wyrobów. Opłacalny był zakup niewykończonego sukna, a następnie wykończenie go w innym ośrodku. W procederze tym przodowała Holandia, gdzie nie tylko wykańczano i barwiono angielskie sukno w miejscowych warsztatach, ale też rozciągano je o kilka yardów i sprzedawano z podrobionymi angielskimi znakami w krajach nadbałtyckich, narażając Anglików na straty.

            Największą popularnością na terenach nadbałtyckich cieszyły się tkaniny typu broadcloth o wysokiej jakości oraz niemałej cenie oraz znacznie tańsze, i co za tym idzie gorsze sukno typu dozens. Były to tkaniny wykonane z wełny zgrzebnej, mało zróżnicowane pod względem wzornictwa, jednak ciężkie i ciepłe, pożądane w zimnym klimacie północnej i wschodniej Europy. Tkaniny lżejsze z wełny czesanej, bogatsze w kolory i desenie, popularne były w rejonie Morza Śródziemnego.